به گزارش‌ سینماپرس، آیین بزرگداشت استاد منوچهر طیاب و دکتر احمد ضابطی جهرمی از فعالان سینمای مستند پنجشنبه ۲۱ آذر در سالن شمارده دو پردیس سینمایی چارسو برگزار شد. از مشکلات این مراسم صندلی های سالن بود.

سالن شماره دو ظرفیت کمی داشت. بسیاری روی زمین و ایستاده مراسم را دنبال کردند.

محمد حمیدی‌مقدم دبیر جشنواره و مدیرعامل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، علیرضا رضاداد مشاور ارشد رئیس سازمان سینمایی، خسرو سینایی، همایون امامی، شهاب‌الدین عادل، حسین ترابی، مرتض رزاق کریمی قائم مقام مدیرعامل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، ارد عطارپور، سیدسلیم غفوری مدیر شبکه مستند از حاضران در مراسم بودند.

در ابتدای این مراسم محمد حمیدی مقدم گفت: بسیار خوشحالم که جشنواره را با بزرگان سینمای مستند آغاز و برگزار می‌کنیم، از افتتاح این رویداد با صدای ماندگار آقای انور تا رونمایی از اثر ماندگار آقای تهامی‌نژاد تا بزرگداشت آقای منوچهر طیاب و احمد ضابطی جهرمی. جشنواره سیزدهم ادای احترام ویژه‌ای به تمام داشته‌ها و مفاخر سینمای مستند داشته است. امسال سال سینمای مستند بود و رشد قابل توجه این سینما با انرژی مضاعف جوانان در بخش‌های مختلف در کنار پاسداشت نسل گذشته که سینمای مستند هر چه دارد از آن‌هاست، بسیار ارزشمند است.

وی افزود: مراسم نکوداشت باید در نبض و جریان تپنده جشنواره برگزار شود. هر چه در سینما دارم از این دو عزیز است. در دهه ۶۰ هر چه ما از سینمای مستند جهان خواندیم و یاد گرفتیم از ترجمه‌های این دو بود. هر دو در حوزه دانش نظری و ساخت مستند توامان کار کردند. در همان سال‌ها طیاب یک مثال بی‌بدیل در مستندسازی برای نسل ما بود و هیچ کس با او توان رقابت نداشت.

حمیدی‌مقدم با اشاره به ویژگی شاخص این دو مستندساز باسابقه، بیان کرد: عشق به ایران و سفر پیوند دهنده جهان این دو بزرگوار است، سفر، یادگیری و پله پله پیش رفتن مشخصه این دو هنرمند باسابقه است که باید امروز به آن عمل کنیم و به جوانان هم بیاموزیم.
سپس فیلم مستند «سنگ جان» پخش شد که به پروسه ساخت تندیس این دو هنرمند اختصاص داشت.

در ادامه ارد عطار پور روی صحنه آمد و گفت: افرادی که در ردیف اول نشسته‌اند همگی از اساتید من هستند، من جزو شاگردان سال ۶۲ باغ فردوس بودم، باغ فردوس در آن سال‌ها تکه‌ای از بهشت روی زمین بود و ما وقتی برای تحصیل به آنجا رفتیم باورکردنی نبود بتوانیم به دریایی از دانش و علم دست پیدا کنیم.

وی افزود: جهرمی را من اولین بار در آنجا دیدم و از آن روز تا به حال نسل‌های مختلفی از باغ فردوس فارغ التحصیل شدند که همگی از شاگردان ایشان بودند، او نویسنده، فیلمساز، نظریه‌پرداز سینمای مستند که با شخصیت مهربان، متواضع و دانش بسیار بالایی که دارد همواره در خدمت مستندسازان بوده است. الان در سالن‌های جشنواره سینماحقیقت افرادی هستند که به هر طریقی وام دار آقای جهرمی هستند. خدا ایشان را حفظ کند و سینمای مستند ما از وجود ایشان بهره کافی ببرد.

شهاب‌الدین عادل، پژوهشگر سینمای مستند که از دوستان و همکاران ضابطی جهرمی است هم در سخنانی درباره او گفت: در مورد کسی که از سال ۱۳۵۴ می‌شناسم سخن گفتن بسیار دشوار است، اولین باری که دکتر ضابطی جهرمی را دیدم در زیرزمین دانشکده هنرهای دراماتیک بود که می‌خواستند یادداشت هایی را درباره سینمای برزیل به مرحوم پرویز شفا نشان دهند. خاطرم هست وقتی این یادداشت‌ها را نشان می‌دادند، من سال اول بودم و دکتر جهرمی سال پایانی تحصیل خود را سپری می‌کردند و وقتی ایشان فارغ التحصیل شدند دکتر شفا به من گفت او یکی از فارغ‌التحصیلان بسیار با دانش و مسلط با زبان انگلیسی است که آینده درخشانی دارد و من هم در این سال‌ها چیزی جز این موضوع ندیدم.

سپس محمد حمیدی‌مقدم و سلیم غفوری نشان فیروزه‌ای جشنواره سینماحقیقت را به احمد ضابطی‌جهرمی اهدا کردند.

ضابطی‌جهرمی گفت: از شما عزیزان و همکاران عزیزم در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی سپاسگزارم چون از سال ۸۳ به عنوان یک همکار کوچک افتخار همکاری با آن‌ها را دارم. مدیریت مرکز طی این سال‌ها تغییر کرد ولی نیرویی در این مرکز ماند که از وزنه‌های اصلی بود، کارکنانی فهیم، شریف و مسئولیت پذیر. از صمیم قلب برایشان احترام قائل هستم. ای کاش در تمامی بخش‌های فرهنگی و هنری کشور چنین نیروهایی داشتیم، بهترین هستند. از همکاران و دوستانم خواهش می‌کنم هر خدمتی از دستشان بر می‌آید را برای این مرکز انجام دهند. همچنین از برگزارکنندگان ۱۳ دوره جشنواره سینماحقیقت قدردانم. از آقای رخشان کارگردان و گوینده خلاق قدردانم، از دو دانشجوی سابقم آقای عطارپور و امیری هم ممنونم، هر دو نور چشمان من هستند. گاهی از من می‌پرسند چرا اینقدر دانشجویان خود را دوست داری؟ پاسخ من بسیار ساده اما آگاهانه است، می‌گویم اگر دوست‌شان نداشته باشم نمی‌توانم به آن‌ها بیاموزم، اصل رابطه دوستانه من با دانشجویانم پس از فارغ‌التحصیلی آغاز می‌شود و پیگیر کارها و جویای احوالشان هستم. آن کس که فکر می‌کند نیازمند دانش اندک من است با هر ایدئولوژی و سیاسی من در خدمت‌اش هستم، این یک انتخاب آگاهانه است و من تا آخرین لحظه پای آن ایستادم و به همین دلیل آموزگاری و مستندسازی را انتخاب کردم، مستند خود آموزگار است. این مراسم باید با بزرگداشت طیاب مستندساز بزرگ سینمای ایران آغاز می‌شد، ایشان پیشکسوت من هستند و من این حق را همیشه برایشان قائل هستم و این حق جاودانی است. استاد رها تندیسی که در فیلم مشاهده کردید را برای من ساختند و از ایشان سپاسگزارم، این تندیس در زادگاه من قرار گرفته است، مردم زادگاه من مجموعه مستندی که قصیده‌ای در مدح نخل، درختی که من نوجوانی‌ام را با آن سپری کردم را بسیار دوست دارند. در طول جشنواره خبرنگاران از من درباره تاثیر جشنواره سینماحقیقت بر سینمای مستند ایران می‌پرسند، این پرسش نیازمند تحقیق است و تنها می‌توان پیش بینی کرد و من می‌گویم به آینده جشنواره خوش‌بین هستم اما خبرنگاران از کوتاهی سخنم گلایه‌مند هستند.

در ادامه بزرگداشت منوچهر طیاب انجام شد. ابتدا مستند «آقای طیاب» ساخته سیاوش نقشبندی برای حضار پخش شد. سپس همایون امامی برای صحبت درباره این مستندساز روی صحنه حاضر شد و پیش از قرائت متنی که برای این مراسم نگاشته است، گفت: جشنواره سینماحقیقت بدون تعارف یکی از مهم‌ترین رویدادهای سینمای مستند ایران است. امسال در مقایسه با سال‌های گذشته استقبال کمتری از این رویداد شده است، با دوستانی که کمتر به جشنواره می‌آیند وقتی صحبت می‌کنم می گویند دل و دماغی برای حضور نداریم و سوگوار هستند.

خسرو سینایی درباره منوچهر طیاب گفت: رابطه من با منوچهر طیاب به ۶۲ سال پیش باز می گردد، از زمانیکه در دانشگاه می نواختیم که سفری به اروپا داشتیم و سپس باهم شروع به تحصیل در رشته معماری کردیم. یادم هست سر امتحان ریاضی از روی دست یکدیگر می نوشتیم. طیاب سابقه سینمایی اش بسیار بیشتر از من بود و با مجله ستاره سینما همکاری داشت، هم می نوشت و هم ترجمه می کرد اما ۵۰ سال طول کشید تا من خودم را قانع کردم سینما جز یک ابزار است. این ابزار را هر کسی با ذهنیت خود از آن بهره می گیرد، کسی دوست دارد آرتیست شود، کسی دوست دارد جنجال به راه بیندازد و ... اما کسی هم دوست دارد آن را در خدمت ارتقای فرهنگ جامعه به خدمت بگیرد، طیاب اینگونه بود و هر وقت می خواست درباره سینما بنویسد درباره چهره های موثر سینمای جهان قلم می زد.

سپس خسرو سینایی و حمیدی مقدم نشان فیروزه ای جشنواره سینماحقیقت را به منوچهر طیاب اهدا کردند.

منوچهر طیاب هم در ادامه گفت: اگر انسان با احساس زندگی کند آن وقت در لحظاتی که این همه محبت به او می‌شود، زبانش قاصر است و چیزی نمی‌تواند بگوید. بسیار خوشحالم که برایم بزرگداشت گرفتند. این مراسم را شخصی نمی‌بینم. این بزرگداشت سینمای مستند ماست. روزی وارد این مملکت شدیم که چیزی به عنوان سینمای مستند نبود و ما هم نمی‌دانستیم در چه راهی قدم می گذاریم اما وقتی فیلم «سفال» را ساختم و آن را روی پرده دیدم به خودم گفتم آرزویی داری؟ دیدم آرزو دارم در ایران سینمای مستند پا بگیرد. با آمدن دوستان دیگر آرام آرام مطمئن شدم احتمالا این آرزوی من برآورده خواهد شد. نسل پشت نسل آمده‌ایم، هر کس به اندازه سهم خود کار می‌کند. آرزوی من امروز در وجود این دوستان فیلمساز جوان و در وجود آقای ضابطی جهرمی برآورده شده است.